فریدالدین عطار نیشابوری شاعر و عارف نام آور قرن ششم و هفتم هجری است. عطار به پیشة عطاری مشغول بود تا زمانی که در اثر تحولی روحی به عرفان و شعر روی آورد و طریقت در پیش گرفت و آثار ارزنده ای از خود به جای گذاشت. او در سال ۶۱۸ هجری قمری در حملة مغولان کشته و آثارش سوزانده شد. آثار باقیمانده پیش از حمله به دیگر کشورها فرستاده شده بود. دربارة تعداد آثار عطار سخنان مبالغه آمیزی گفته اند، اما آثاری که بی هیچ تردید از عطار هستند عبارتند از: اسرارنامه، الهی نامه، مصیبت نامه، منطق الطیر، دیوان قصاید و غزلیات، مختارنامه و تنها اثر منثور او تذکره الاولیا‌ء.
از میان آثار عطار، منطق الطیر از همه مشهورتر است. عطار در این مثنوی از مراحل سیر و سلوک یعنی هفت وادی یا هفت شهر عشق سخن گفته است. جمعی از مرغان به سوی سیمرغ حرکت می کنند. در مسیر هر یک از مرغان عذری می آورد، اما هدهد به هر یک پاسخی قانع کننده می دهد و آنها را به پیمودن راه ترغیب می کند. پاسخ های هدهد به پرسش های مرغان منازل و مراحل سیر و سلوک را شرح می دهد. در طی مسیر بیشتر مرغان جان می بازند و سی مرغ رنجور به درگاه سیمرغ راه می یابند و در آنجا درمی یابند که ایشان سی مرغ طالبند که سیمرغ مطلوب آنهاست و در حقیقت طالب و مطلوب یکی است. در منطق الطیر عطار، مرغان رمز سالکان، هدهد رمز پیرِ مرشد و سیمرغ رمز حق است.
