در هوای گلستان شیراز، نسیمی می‌وزد که بوی حکمت و عشق را از قرن‌ها پیش با خود آورده. سعدی، آن شاعرِ لبریز از مهر و معنا، نه‌تنها سخنور دوران خویش بود، بلکه چراغی است که هنوز در تاریکیِ زمان، راه را نشان می‌دهد.
او که گفت:
بنی آدم اعضای یکدیگرند
ما را آموخت چگونه انسان بودن را زندگی کنیم، نه فقط گفتن را.
کلام سعدی، زبانی‌ست برای دل، نه فقط گوش.
سعدی تو کیستی، که در این حلقه کمند چندان فتاده‌اند که ما، صید لا غریم
